IN TIJDEN VAN CRISIS MOET JE NET EEN TANDJE BIJSTEKEN

Ondernemerskoppel start wijngaard. Het klinkt een beetje cliché, maar dat is buiten Ilse Swennen en Dominique Dedecker gerekend. Vol ambitie bouwen ze hun wijndomein De Steinberg uit en ondertussen leren ze hun kroost waardevolle lessen. «Gas geven en niet bij de pakken blijven zitten. Als je ergens in gelooft en heel hard werkt, dan lukt het.

Ze was 14 jaar als verpleegster op de spoed aan de slag, compleet met helikopterinterventies, assisteerde daarna jarenlang Jeff Hoeybrechs om uiteindelijk werk te maken van die andere grote droom. Want Ilse Swennen en haar man, ondernemer Dominique Dedecker, waren altijd al fervente wijnfanaten. « Wij zijn nogal gek op Italiaanse wijn, onze zoon Douwe van 14 is kartingracer op het hoogste niveau, in topsportstatuut, en vermits Italië het mekka van het karten is, hebben we daar veel connecties en komen we er vaak. Douwe is gemiddeld zo’n 250 dagen per jaar onderweg en tot vóór corona gingen we vaak afwisselend mee.»
Zo mondde de liefde voor Italië en al wat daarbij hoort, uit in een sommelieropleiding. Toen het stel een oude hoeve met een helling kon kopen, werd die sluimerende wijndroom plots realiseerbaar. En als je met een ondernemerspaar te maken hebt, kan het snel gaan. De grond werd getest, de resultaten waren veelbelovend en dus werd er meteen werk van gemaakt. Dit is dan ook een gezin dat van aanpakken weet, in geen tijd was Wijndomein De Steinberg geboren. «We hadden al een paar bedrijven, een zwembad- en een bouwbedrijf, en mijn man kan heel goed tellen. Hij telt de hele dag. Dus was het voor hem meteen duidelijk: we houden het bescheiden en we leggen één hectare aan of we mikken meteen hoger en we zijn van niemand afhankelijk.

Cijfers tellen

Dat het die laatste optie werd, hoeft niet te verbazen. In 2016 startte wijndomein De Steinberg met 3 ha, in 2021 kwamen er nog 8 bij en in 2022 nog eens 12 ha. Momenteel telt De Steinberg 23 ha, waarvan er 20 ha aangeplant zijn, en op het laatste verworven stuk verrijst er binnenkort een superdeluxe wijnhuis.

De taakverdeling is duidelijk en Ilse bewaakt die streng. Dit is vooral haar grote project. Dominique mag ter ontspanning wel eens helpen bottelen, maar moet vooral focussen op de vergunningen en de technische kant. Daarbij checkt en test hij voortdurend alle mogelijke nieuwe snufjes, van plukmachines tot schoffelrobots. Ilse legt haar hart en ziel in De Steinberg, proeft, keurt en verkoopt met de aanstekelijke joie de vivre die haar typeert. En wijnmaker Maxim Geunis staat hen bij met raad en daad. «Ik hoef niet elk technisch detail te kennen. Sowieso slaat de computer tilt zodra ik nader. Ik heb op een haar na een Poolse gouden medaille gerateerd omdat ik die mail over het hoofd gezien had. Ik wil een speelse blik behouden en smaken of combinaties ambiëren zonder me af te vragen of dat technisch wel lukt. Ik wil verwonderd blijven en me niet laten beperken in ideeën en ambities.»

Vermits Ilse zowat dagelijks in de cuverie is, proeft ze bijna elke dag. Daarnaast wordt er ook wekelijks samen geproefd. «En als we assembleren, steken we de koppen samen. Ik neem de eindbeslissing, maar ik luister goed naar restaurateurs, sommeliers en wijnkenners om te weten wat er goed in de markt ligt. Het draait niet alleen om mijn eigen smaak en goesting, ik wil een wijn maken die ook commercieel aanslaat.» Want dat is sinds de start het grote doel: een Belgische kwaliteitswijn maken tegen een goeie prijs. Het klinkt logisch, maar het is het niet per se. Belgische wijnen zijn sowieso duurder dan hun Italiaanse tegenhangers omdat het kostenplaatje hier hoger ligt. En dat cijfers tellen weet Ilse als geen ander. Want dit elegante wijndomein mag dan wel traditioneel ogen, laat het duidelijk zijn, dit zijn geen klassieke wijnbouwers noch ondernemers.

Buikgevoel

«Wij nemen grote risico’s. Tijdens de bouwcrisis een paar jaar geleden heeft mijn man voor het bouwbedrijf bijvoorbeeld tien chapewagens besteld. Toen de crisis voorbij was, kon niemand grote werven aan, maar hij stond wel klaar.» In coronatijd net hetzelfde verhaal. Terwijl het hele land aan het wandelen sloeg, werd er hier zeven op zeven gewerkt. «Dat zijn momenten waarop je het verschil maakt. Iedereen zat zich thuis te vervelen, ik sliep ondertussen geregeld maar twee uur per nacht omdat we soms wel tien zwembaden per week installeerden. We hebben echt gas gegeven. Mensen denken soms dat dit me in de schoot geworpen werd, dat is niet zo. We hebben ook onze moeilijkheden, maar wij blijven nooit bij de pakken zitten. Wat er ook gebeurt, je moet je altijd herpakken. En als de rest op de rem gaat staan, moet je net gas bijgeven. Dat is ondernemerschap en dat zit wel of niet in je.»

Niet dat alles altijd precies loopt zoals het wijnpaar wil. «We zijn twee jaar bezig geweest om een verkommerd wijndomein aan de Maas over te kopen en uiteindelijk is het niet gelukt. Dan moet je kunnen loslaten.» Sowieso houdt Ilse ervan om haar eigen pad te gaan. «Ik liep school in Maastricht, ik heb er lang gewerkt dus ik heb die typische Belgische bescheidenheid al lang geleden van me afgeschud. Daar heb ik geen last van. Ik probeer altijd iets anders te doen, mijn buikgevoel te volgen. Andere flessen, andere etiketten en ook het nieuwe wijnhuis wordt supermodern. Met een B&B met paardenstallen, boomhutten en boerenpaarden. Een plek waar iedereen welkom is om van wijn te genieten. Waar je je in Zuid-Afrika of Italië waant en je echt in die beleving ondergedompeld wordt, ik ga er een magnifiek paradijsje creëren.»
Haar eigen paradijs heeft Ilse al. De wijnglooiing sluit aan op de tuin en is dus volop te bewonderen vanuit hun woonhuis of vanop het terras. «We werken heel hard en bij onze kinderen is dat niet anders. Ze hebben allebei het topsportstatuut: Douwe kart, Maite danst. Werk komt hier altijd op de eerste plaats.